My Unforgettable trip to Singapore

Transcript of one of my Toastmaster speeches

My Unforgettable trip to Singapore

Today, I wish to share with you an experience from my past that I truly cherish. It is about my Unforgettable trip to Singapore.

For you to enjoy this story even better, allow me to give you some background.

I was in my early 20s, fresh out of college, young, fired by ambition, head full of dreams but with nothing in my pocket. I added up the money that was required for achieving my dreams and the total was for 10 million rupees (approx $200,000). My paycheck then was 800 rupees($17). The comparison looked ridiculous.

I needed foreign currency to realize my dreams. I decided to find a job in Singapore.

I applied long distance and got no response. I got a little adventurous and I shot a video of myself, a mini 15 min commercial, showcasing my technical and communication skills. I had my references talk into the camera telling them what a great guy I was. Still, No response. They must have thought I was crazy.

That was when I saw this advt in a Singapore newspaper about a career fair. It mentioned that about 150 organizations would be participating. Here was the perfect opportunity.

I pooled my 1 year’s savings into an airline ticket and took off. That was the first time I was stepping foot outside India.

I arrived in Singapore. It was a foreign land and everything about it was different. The people, the food, the language, the way they spoke English was different. It was fascinating. Even the way you make a phone call from a payphone was different. I had to think on my feet.

I rented this hotel room in a place called “Budget Place”. True to its name it wasn’t exactly a room. It was more like a closet. If you stood up from the bed, you would hit your head against the door. It was that small.

I dressed up in my best wool suit and my favorite tie. Real sharp. But, I was dressed all wrong for the weather. It was a sweltering 85 degrees. I broke into a sweat.

I had butterflies in my stomach. But, I was determined to dazzle them with my personality and charm and get that job.

I entered this huge convention center and there was the Career Fair.

But, Surprise! Surprise!…….It was a Career fair for school kids. My jaw dropped.

There were a million school kids there in cute little uniforms running from exhibit to exhibit. Exhibits of the s’pore armed forces, port authority etc.

And, here I was in a sweaty wool suit with my leather portfolio looking like a fish out of water. I felt incredibly stupid.

I sat in a quiet corner with tears streaming down my eyes. I had just blown a year’s worth of savings.

But, I had visitor’s visa for 6 more days. I was not going to let go without a fight.

I found the yellow pages started making cold calls to prospective employers. I called day in and day out. My 4th day in Singapore, I struck gold. I got an interview with a firm called “Total Automation”. It was a huge success. I was offered a position as a Control Engineer.

I returned home. In 2 months I received notification that my work visa had been rejected.

End of story.

I learnt a lot of important lessons from that trip.

The most important lesson being that even if you put a 110 % effort into an initiative it could still fail miserably.

And, There is a reason why that happens.

You lose something because something better is waiting for you.

When one door closes another one opens.

Today, I am here in the US earning 4 times of what I would have earned if I had got that job in Singapore.

If I would stayed in S’pore, I wouldn’t have met my wife.

I wouldn’t be here today sharing my experiences with you fine people.

What is important is to keep our dreams alive. The means to achieve them will follow.

Exercise Caution

Transcript of one of my Toastmaster Speeches

Exercise Caution

We have been victims of a conspiracy. A conspiracy on a very grand scale. No, this does not involve aliens from other planets policed by the “Men in Black”.
Amazingly, this conspiracy has not been identified as a conspiracy, yet it threatens the health and longevity of every human being on Earth.

With no further ado let me tell you what it is.

Of all the hoaxes perpetuated upon mankind, the most destructive is the one that puts forth the ludicrous claim that “Exercise” is a good and positive thing.

Unlike some hoaxes, this one has not been perpetuated by some crazy cult.
In fact, some our most respected celebrities are part of this hoax. Suzanne Sommers, Arnold Schwarzenegger and Jane Fonda are guilty of promoting the “supposed” benefits of working out.

Let’s face it. Exercise is detrimental to health, it threatens our well being and it can “kill”.

How? Allow me to present some facts as we explore this subject further.

All our lives we have been brainwashed into thinking that “Exercise” promotes good health and a long life.
The simple truth is that Exercise has caused more human suffering than the combined effects of plagues, wars and to have to watch Michael Jackson on primetime TV.

Exercise and sports share the same kind of activity that has been the source of an astonishing array of injuries and ailments. Some of them are:

Abrasions, lacerations, Achilles tendonitis, tendon ruptures, adhesive capsulitis, sprains, fractures, arthritis, athlete's foot, blisters, bursitis, calf strain, cartilage disorders, clavicle injuries, concussions, cramps, groin pulls, hamstring tears, heel spurs, herniated discs, Impingement Syndrome, ligament injuries, metatarsal stress fractures, mitral valve prolapses, Osgood-Schlatter Disease, overpronation, turf toe, water intoxication and whiplash.

I could get my tongue twisted and choke to death just by trying to pronounce the names of these illnesses.

Surely, anything that has a probability of causing so many problems be any good for mankind.

We looked at some facts. Now let us use some logic and plain common sense to look at this problem.

Let us compare the human body to say a car. The more you drive a car the more it depreciates. It wears out, falls apart and it’s components become worn or broken.
Well, our bodies are like cars.
Cars don’t get into “better shape” the more they are used. The same is true of our bodies.

Let’s say we take 2 identical cars. One we garage it and cover it with a tarp. The other we drive day after day, week after week. Say we drive that car for 30 years. If you are now given a choice to buy a car which one would you buy…the one under the tarp or the used one. There you go….

The less you use something, the better it performs in the future.

Being sedentary preserves precious energy, protecting bones and muscles by not exposing them to the potentially disastrous effects of “movement” or “activity”.

Exercise has other disastrous effects that we don’t entirely understand. There is a good deal of evidence that supports the fact that Exercise actually makes people stupid.

Let’s take the example of professional athletes. They, arguably, do the lion’s share of exercise in our society. That being the case, let me share with you some actual quotes made by a few of these athletes.

Golfer Greg Norman said “ I owe a lot to my parents, especially my mother and father”.

Shaquille O’Neal was asked whether he visited the Parthenon during his visit to Greece. He replied, “ I can’t remember the names of all the clubs we went to”.

New Orleans Saint George Rogers when asked about the upcoming season said:
"I want to rush for 1,000 or 1,500 yards, whichever comes first."

So, not only exercise harms us physically it evidently diminishes our mental capacity as well. If you value your IQ, avoid exercise at all cost.

What do you do? Let me give you some suggestions.

When you go home, throw the exercise mat and the dumb bells, out. You only need 3 things for a sound healthy body. A comfortable couch, a TV, the bigger the better and a remote. You are all set. You are well on the way for a satisfying healthy life.

If you for some reason feel an insane urge to exercise, get one of those tummy trimmer belts that you see on TV. You just have to wear that belt, and you can do anything like watch TV or have dinner. The belt would silently do it’s stuff and you could get a rippling set of 6 pack abs in 6 weeks, guaranteed.

I’d like to close by paraphrasing Nike, the company perhaps most guilty of perpetuating this insane myth. “Just do…nothing”.

சக்தே இந்தியா

இணையத்தில் வலைப்பதிவர்களால் ஆகா ஓகோ என்று புகழப்பட்ட "சக்தே இந்தியா" படத்தைப் பார்க்க முடிவு செய்தேன். யாஷ் சோப்ரா மற்றும் ஷாருக் கான் கூட்டணி வயிற்றைக் கலக்கியது. "சோனியே" என்று கடவாச்சவுத் அன்று மல்டிகலர் துணிமணியில் டண்டணக்கா டண்டணக்கா என்று ஆடுவார்கள் என்று நினைத்தேன். ஆனால் ஆச்சரியம், படம் வெகு நேர்த்தியாக நெய்யப்பட்டு, மிகவும் ரசிக்கக் கூடியதாக இருந்தது.

விளையாட்டை மையமாய் வைத்த படங்கள் ஹாலிவுட்டில் வருடத்திற்கு இரண்டு என்று வருவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால், இந்தித் திரைப்படங்களில், எனக்குத் தெரிந்து "லகான்" மற்றும் "இக்பால்" தவிர வேறு எதுவும் வந்ததாகத் தெரியவில்லை. தமிழில் "சென்னை 600028" ('கில்லி' எல்லாம் இதில் சேர்த்தியில்லை).

"சக்தே இந்தியா" இதுவரை எவரும் சீந்தாத மகளிர் ஹாக்கியைப் பற்றியது. அப்படிப்பட்ட ஒரு அணி எப்படி உலகக்கோப்பை வரை போகிறது, அதற்கு அந்த அணியில் உள்ள பெண்களும், அவர்களது பயிற்சியாளரும் எப்படிப் பாடுபடுகிறார்கள் என்பதுதான் கதை.

ஒரு நல்ல சினிமாவிற்கான முக்கியமான லட்சணங்கள் "சக்தே இந்தியா"வில் இருக்கிறது. முதற்பாதியில் அருமையான setup. ஒரு பக்கத்தில், தன்மானத்தை இழந்த ஒரு முன்னாள் கேப்டன். தன்னை மீண்டும் நிரூபிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறான். மறுபக்கத்தில், மூட்டை அவிழ்ந்த நெல்லிக்காய்களைப் போல் திசைக்கு ஒரு பக்கமாக வெவ்வேறு மாநிலங்களிலிருந்து வந்திருக்கும் ஹாக்கி வீராங்கனைகள்.

16 பெண்கள், ஒரு உதவிப்பயிற்சியாளர் மற்றும் பயிற்சியாளர் என்று இத்தனை கதாபாத்திரங்களா? விக்ரமன் படம் போல கும்பலாக வந்து குழப்பப் போகிறார்கள் என்று நினைத்தால், மணிமணியாய் பாத்திரப் படைப்பு. படம் முடியும் போது ஒவ்வொரு பெண்ணும் மனதில் பதிகிறார்கள். ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்தையும் வெகு சிரத்தையாக செதுக்கியிருக்கிறார் இயக்குனர். கடைசி வரை எதிர்மறையாய் வந்து அசத்தும் "பிந்தியா நாயக்" (சில்பா). எப்போது வேண்டுமானாலும் "பளார்" என்று கன்னத்தில் அறையத் தயாராய் உள்ள கோபத்தோடு பஞ்சாபிலிருந்து "பல்பீர்" (டானியா); ஜார்கண்டிலிருந்து "சொய்முய்" என்று பட்டியல் நீள்கிறது. இதில் வியப்பான விஷயம் என்னவென்றால் பதினாறு பெண்களும் சினிமாவுக்குப் புதிது, ஹாக்கிக்கும் புதிது. யாரும் நடிப்பதாகவே படவில்லை. அவரவர்கள் அக்கதாபாத்திரங்களாக வாழ்ந்து விட்டுப் போகிறார்கள்.

இதற்கு எல்லாம் மகுடம் வைத்தாற்போல் ஷாருக்! நான் இதுவரைப் பார்த்த ஷாருக்கா இது? ஒரு நடுவயது ஹாக்கி வீரராய், கண்களில் மெலிதான சோகத்துடன், தனது இழந்த பெயரை மீட்டெடுக்கத் துடிக்கும் சராசரி மனிதனாய் - கலக்கி எடுக்கிறார் ஷாருக்.

இயக்குனர் ஷிமித் அமின்னின் "அப்தக் சபன்" என்ற அருமையான படத்திற்க்குப் பிறகு "சக்தே இந்தியா" ஒரு முற்றிலும் மாறுபட்ட முயற்சி. பாட்டு, சண்டை என்று எந்த speed-breaker-ரும் இல்லாமல் துணிவாக திரைக்கதையை நகர்த்திச் சென்ற இயக்குனருக்கு ஒரு ஷொட்டு. படத்தில் வசனங்கள் பல இடங்களில் "ஓ" போட வைக்கின்றன. நேத்ரா ரெட்டி "தெலுங்கு" என்று சொன்ன பிறகும் "ஓ தமிழா, இரண்டும் ஒன்று தானே" என்று வெறுப்பேற்றும் முதியவரிடம் "தமிழுக்கும் தெலுங்கிற்க்உம் உள்ள நெருக்கம், பிஹாரிக்கும் மராட்டிக்கும் உள்ள நெருக்கம்" என்று சொல்லி குட்டு வைக்கும் வசனம் அருமை.

இயக்குனரின் மனதில் இருக்கும் எண்ணங்களை அழகாக திரையில் பதிவு செய்திருக்கிறார் ஒளிப்பதிவாளர் சுதிப் சட்டர்ஜி. ஆஸ்திரேலியாவில் நடக்கும் ஒவ்வொரு மேட்சிலும் நம் பல்சை எகிர வைக்கின்றது அவரின் கைவண்ணம்.

இசையும் படத்தொகுப்பும் படத்தின் வேகத்திற்குப் பக்கபலம்.

சென்ற வாரம் சன் டிவியில் "சக்தே இந்தியா"விற்குப் பின்னர் ஹாக்கி மட்டை விற்பனை மிகவும் அதிகரித்திருப்பதாகச் செய்தி பார்த்தென். என்னைப் போல பலர் மனதை இப்படம் கவர்ந்திருக்கின்றது என்பதற்கு இது ஒரு சான்று.

அவசியம் பாருங்கள்.

வெயில்

ஒரு கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே, இன்னொரு உலகத்தையும் அதில் வாழும் மனிதர்களையும் பக்கத்தில் பார்க்கும் அனுபவமாய் சமீபத்தில் வந்த “ஆட்டோகிராப்", ”காதல்" பட வரிசையில் இப்பொழுது “வெயில்".

சிறுவயதில் நடக்கின்ற ஒரு சம்பவம் எப்படி ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் போட்டு அவனது கடைசிக்கட்டம் வரைத் துரத்தி, அவன் வாழ்ந்த வாழ்க்கையையே தொலைக்கச் செய்கிறது என்பதை நெஞ்சில் அறைவது போல் சொல்கிறது வசந்தபாலனின் இந்தப் படைப்பு.

இரண்டு பிள்ளைகளில் ஒருவன் எது செய்தாலும் தவறாகப் போகிறது; அடுத்தவன் எது செய்தாலும் நன்றாக அமைகிறது. இவ்விரண்டு வாழ்க்கைகளின் அனுபவங்களையும் வெகு லாவகமாய் திரைக்கதை ஆக்கி இருக்கிறார் இயக்குனர்.

முருகேசனாய் பசுபதியும், கதிராய் பரத்தும் அவர்களது வேலைகளை மிக நேர்த்தியாய் கையாண்டிருகிறார்கள். ”நாயெல்லாத்தையும் தொலைச்சிட்டேன், நான் ஒரு வெறும்பயல்" என்று உடைவாதாகட்டும், அல்லது எதிர்வீட்டு தங்கத்தைக் கவர ‘ஜானி' ஸ்டைல் தொங்கு மீசையைச் சீவுவதாகட்டும், தனது கதாபாத்திரத்தின் வீச்சை முழுவதுமாக உணர்ந்து நடித்திருக்கிறார் பசுபதி. விருதுநகரில் தனது தொழிலில் வெல்லத் துடிக்கிற ஒரு துடிப்பான இளைஞனை, ஒரு பாசமுள்ள தம்பியைக் கண்முன் நிறுத்துகிறார் பரத்.

படத்தின் நிஜக் கதாநாயகன் இயக்குனர் வசந்தபாலன். படம் ஆரம்பித்த சில தருணங்களிலேயே, நமது இளமைக் கால நினைவுகள் நம்மை சட்சட் என்று தாக்குகிறன. கையில் பம்பரம் விடுவதும், வேப்பங்கொட்டைத் தோலை கையில் வைத்து உடைப்பதும் என்று, நம் வாழ்க்கையின் ஆரம்ப கட்டங்களை வெகு ரசனையாய் பதிவாக்கி இருக்கிறார் இயக்குனர்.

முருகேசனின் டூரிங்டாக்கீஸ் வேலை, அதன் சிறுசிறு சந்தோஷங்கள் ஆகியவற்றைக் காண்பிக்கும் காட்சிகளில் ‘Cinema paradiso’ படத்தின் பாதிப்பு தெரிகிறது. முருகேசனின் வாழ்க்கையின் பல கட்டங்களை காலவரிசைப்படி காட்டும் யுக்தியாய் அந்த அரங்கத்தில் வரும் எம்.ஜி.அர் படம், பிறகு ரஜினியின் ஜானி என்று காட்டி இருப்பது இயக்குனரின் புத்திசாலித்தனத்திற்கு ஒரு உதாரணம். விருதுநகரில் கதிரின் சிறுவிளம்பரத் தொழிலும், அவனது நண்பர்களும், மீனாட்சியுடன் காதல் என்று விரியும் காட்சிகளும் ஒரு ஜாலி கலாட்டா.

புதிய இசையமைப்பாளர் ஜீ.வி.பிரகாஷின் இசையும், மதி மற்றும் அழகப்ப்பனின் ஒளிப்பதிவும் படத்திற்கு பக்கபலமாய் அமைகிறது.

கதையில் ஒட்டாமல் வருகிற ஒரு விஷயம், அதீத வன்முறையுடன் வரும் படத்தின் இறுதிக் காட்சிகள். இன்னும் சிறிது யோசித்திருந்தால், சொன்ன கதைக்கு நேர்மையுடனும், அதே நேரத்தில் அழுத்தமாயும் ஒரு முடிவை இயக்குனர் கொடுத்திருக்கலாம்.

ஒரு ‘loser’ கதையை தைரியமாய் தயாரித்த “இயக்குனர்" சங்கருக்கு ஒரு ‘ஷொட்டு' கொடுக்கலாம். ‘காதல்', ‘இம்சை அரசன்', ‘வெயில்' என்று வரிசையாய் வெகுதரமான படைப்புகள் கொடுத்ததற்கு, ‘சிவாஜி' படத்தின் டைட்டில் கார்டில், ‘தயாரிப்பாளர்' சங்கர் என்று பெருமையாய்ப் போட்டுக் கொள்ளலாம்!

‘வெற்றியும் தோல்வியும் வாழ்க்கையில் சகஜம்' என்ற சுலபமான வேதாந்தத்துடன் சமூகம் சாதாரண வாழ்க்கை வாழ்கிறது. வரும் சவால்களை எதிர்த்துப் போராடி வெற்றி மீது வெற்றி ஈட்டும் மிகை வாழ்க்கையை திரைக்கதாநாயகர்கள் வாழ்கின்றனர். இவை இரண்டுக்கும் மாறாக தோல்வி மீது தோல்விகளை எதிர்கொள்ளும் ஒரு வாழ்க்கையைப் பதிவு செய்கிறது ‘வெயில்'. படத்தின் ஒரு கட்டத்தில் முருகேசன் அனைத்தையும் இழந்து விட்டு தனது குடும்பத்திடம் திரும்பி வந்து விடுகிறான். அவனை ஏற்க மறுக்கும் குடும்பத்தை எதிர்கொள்ளத் தெரியாது திகைக்கிறான். அப்பொழுது, படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் மனைவி, ”அதான் வந்து சேர்ந்திட்டானில்ல, இன்னும் ஏன் வெட்டியா ஊரச் சுத்திக்கிட்டு இருக்கான்? ஒழுங்கா ஒரு வேலையைப் பார்க்க வேண்டியது தானே" என்றாள்.

யோசித்துப் பார்த்தில் அது சாத்தியமா என்ற கேள்வி எழுதிறது. வாழ்க்கையில் திரும்பத் திரும்பத் தோல்விகளையும், சோதனைகளையும் சந்திக்கிற மனிதன், அவற்றையே சிலுவை போல் சுமந்து திரிகிற மனிதன், எப்படி வெல்வது என்ற சிந்தனையே அற்றுப் போவானோ என்று தோன்றுகிறது. எத்தனை முறை விழுந்தபின் எழுந்திருக்க மனமற்றுப் போகும்? ‘வெயில்’ இந்தக் கேள்வியைப் பற்றி யோசிக்கிறது; நம்மை யோசிக்க வைக்கிறது.

OSHO and the four letter word

I read Osho's "From Sex to Superconsiousness" ages ago. I liked his easy prose and a wry sense of humor that laced his articles.
I recently came across this "Audio clip" of Osho expressing his views on the "F..." word. It tickled the hell out of me.

WARNING: Play it at your discretion...Do not play it around your kids unless you want them to shock you with their instant grasp of this wonderful expletive.

Click here to hear 'osho'

6 Rules to watch a movie

Calling me a movie buff would be an understatement. I am a movie fanatic.
I am one of those weirdos that watch at least 3 movies a week (used to clock one movie a day).
I watch all kinds of shit…from Kurosawa to S.J.Suryah. Sometimes, for me, the line between life and a movie blurs.
That said, here are 6 rules if you want to watch a movie with me.

1. Be prepared to watch the movie from the censor certificate to “The End”. Stay off the remote if you are one of those that fast forward the credits. I love to watch the credits. I fancy myself as future filmmaker and I believe I am making contacts.
2. If you have watched the movie before, I would prefer it if your mouth is duct-taped. I hate it when you go “Now just watch this scene…it is going to blow you off”. There would be a homicide involved if you reveal the ending. Why do I say this with such gusto? I used to be one of those idiots and it suddenly hit home when someone else did it to me. So, there.
3. I want you to give your complete attention when you watch the movie. I don’t like it if you take your eyes of the screen to look at your watch or your popcorn. I get very hurt when you miss a scene, something that the director has put his soul into. For some strange reason, I consider it a personal insult. Beware if I have watched the movie before. Because, I will be watching YOU and you better concentrate.
4. Be prepared for some expert comments from me about the direction, music, editing, acting etc throughout the course of the movie. This is a one-way street. YOU keep quiet…remember point #2.
5. I immerse myself into the movie experience…meaning; you are likely to hear hoots of laughter or see tears streaming down my face. I get very animated. My advice to you, ignore me.
6. After the movie ends, I love to take the movie apart. I expect you to allocate some time for this exercise. It could be an hour or several days depending on the movie

Actually, all this may sound excessive. It is not.
Imagine your fate if you were to join me watch a movie that I made.

The trouble with BUSH

Our clock at home stopped working. Tried changing batteries with no response from the clock. It insisted that the time was 12:30 midnight. My wife Yamuna is the tool man at home. I am mechanically challenged. My part in solving any such problem is restricted to providing moral support. She firmly believes that she can solve any problem from Cars to HDTVs if she can get to view it's innards and get to work on it.
True to form, she took the clock apart. Little pieces of small gears, tiny springs, and weird plastic parts lay strewn about. The only parts I recognized were the battery, the hour and the minute hand.

A long time ago in a faraway land...actually on a hot humid afternoon in Chennai, I was sitting in our living room, looking at our radio willing it to work. I must have been eight or nine years old. We lived in a single tenement (ஒண்டிகுடுத்தனம்) in a row of houses.
It was a BUSH radio made of solid wood, lovingly varnished with 2 big dials. I was frantically turning the dial letting the pointer traverse from one end of the frequency spectrum to the other.. Nothing... Just an irritatingly high static.
I ran to the toolbox and got the screwdriver. I hefted the radio onto the floor, turned it around and unscrewed the back panel of the radio. The interior was a jumble of wires, valves and circuit boards coated with a fine sheet of dust. My palms were all sweaty with excitement. For the next hour, I adventurously took apart every piece of the radio's internal parts.
Then suddenly panic hit me. How am I going to put it all together? I turned the radio around, switched it on and tried the dial one more time. No music.
I went to the kitchen with a worried look on my face. I was looking for anything that would solve my dilemma. I found a yellow cloth bag (மஞ்ஞப்பை) from "Ananda Hardware". I grabbed it, returned and scooped up all the parts into the bag. I tied it securely, stuffed it into the radio and screwed the back panel on.
My father concerned that radio was dead, called a mechanic. I started to sweat. The whole family was there in the living room waiting for the mechanic to work his magic.
You should have seen the look on his face when he unscrewed the back panel off and peeked at the contents.

I walked to my wife with a yellow bag, a smile on my face.